Dag 2 begint vroeg na de gratis Grappa's die we de avond ervoor na het machtige diner mochten nuttigen...............
We rijden bergaf over een stil en met prachtige haarspelden gelardeerd weggetje richting Suza voor een welkome tankbeurt, voordat we richting de Colle della Finestre rijden. Deze col is een beroemde Giro de Italia beklimming waarvan de laatste kilometres onverhard zijn.............
 |
Gert-jan met de 'Val-niet-ne-ro'
|
 |
Dirk in 'offroad-modus'
|
 |
Roberto, lachend omhoog!
|
 |
| Hier kijk Michel nog blij en gelukkig ;-) |
Het is genieten! bovenop de Colle delle Finestre...... lekker weer en prachtige vergezichten. Ook de afdaling richting Fenestrelle ligt er prachtig bij en Michel besluit als eerste de Guzzi weer te starten om de afdaling aan te vallen.............
Dat gaat voortvarend, totdat er gas terug moet worden genomen voor een flauwe knik in de weg.............
 |
.....blokkerend voorwiel......
|
 |
glijspoor..... links afgrond en rechts rotsen gemist .....
|
Hoe dit is gebeurd is tot nu toe een raadsel, maar het gas blijft staan! Ik (Michel) schrik hier van en moet in een 'split-second' wat doen..... NOODSTOP!..... dit gaat gepaard met een blokkerend voorwiel (Griso heeft geen ABS, traction control etc.) en vervolgens over de rechterkant onderuit...........
 |
..... eindpunt voor de Michel en de Guzzi, wat betreft deze tour.....
|
Ik weet het moment van onderuitgaan nog en het volgende wat ik me herinner is dat ik in de buurt van de nog lopende motor stil lig en zie dat er met het bewegen van de zuiger olie uit het kleppendeksel word gepompt....... dat word niet verder rijden bedenk ik, kom overeind en zie enkele van de mannen aan komen rennen.....
 |
olie-spill
Marcel van de Koolwijk heeft Michel na staan kijken en hier zijn relaas;
.....ik zag dat je pittig wegreed en ineens onderuit gleed. Jij bent denk ik wel 10 keer over de grond gerold en je brommer gleed op 1 kant en stopte tegen de bergwand. Jij bleef eerst even liggen maar gelukkig daarna (moeizaam) overeind...............
|
 |
koplamp ruitje
|
Nadat de nog lopende motor is gestopt word deze met vereende krachten (nogmaals bedankt mannen!!!) omhoog geduwd naar de top van de Col een 300 meter verderop. Met mij gaat het wel, geschrokken natuurlijk en een beetje wit (volgens Joost). Linkerhand heeft ergens tussen gezeten, is dik en er lijkt wat gebroken en de rechterschouder doet behoorlijk zeer.
Ondertussen heeft Joost zich gemeld als calamiteiten-organisator en belt met de ANWB alarmcentrale in Nederland om man en motor van de berg te krijgen. De communicatie verloopt een beetje gebrekkig, zeker als even later een slecht Engels sprekende Italiaan zich over de telefoon meld..... Na afloop van het gesprek zegt Joost; .... ik geloof dat ze je met een heli komen halen ...... Ongelofelijk! ik mankeer wel wat, maar ben gewoon mobiel! 10 minuten later horen we de bekende brom van een heli...... en wat voor 1! Een grote waar we ook wel op zee mee vliegen, een AW139.
De heli heeft in 1e instantie moeite om een landingsplek te vinden en al 'hoverend' word er 1 man uit gezet. Deze man komt naar ons toe en onderzoekt me vluchtig. We hebben mijn tas klaargezet om mee te nemen, maar boos zegt de man dat de tas niet mee mag...... Dus knip, paspoort en telefoon in de jas en....... lopend naar de 300 meter lager gelande heli.
Zodra ik in de heli ben is het uit met de pret..... ik word op de 'plank' vastgebonden, krijg een nekbrace om en zie vervolgens niets van de 20 minuten (geschat) durende vlucht naar het ziekenhuis in een voorstad van Turino, Rivoli...... Daar aangekomen op de brancard naar de 1e hulp, alwaar ik onderzocht word door een vrouwelijke arts van een jaar of 50, die gelukkig redelijk Engels spreekt........ Ik maak haar duidelijk dat de pijn alleen hand en schouder is, maar kennelijk het zekere voor het onzekere en ik word uitgebreid en voorzichtig onderzocht, totdat mijn motorjas uit moet wat natuurlijk niet gaat als je plat op je rug ligt..... Ik mag gaan zitten om de jas uit te doen en daarna geloven ze wel dat er geen ernstig letsel is..... Ik word geparkeerd bij de rontgen-afdeling en er worden foto's gemaakt van hand en bovenlichaam.
Daarna begint het lange wachten op een uitslag..... die een uur of 3 later door een mannelijke arts word verteld; geen breuken en ik mag gaan.....
Ondertussen natuurlijk contact met de mannen die nog steeds bovenop de berg staan te wachten op de takelwagen..... Omdat ik verder toch niet kan helpen is de consensus dat ik ga zorgen dat ik thuis kom.....
Buiten het ziekenhuis zoek ik tevergeefs een taxi...... maar ik zie wel een bus waarvan de chauffeur mij begrijpt dat ik een taxi wil naar het vliegveld. Hij zegt kom maar mee dan stop ik zodra ik een taxi zie... Dat lukt, 20 minuten later zit ik in een taxi met een enthousiaste chauffeur op weg naar het vliegveld..... Hij vind mijn verhaal zo leuk dat hij aanbied om me op het vliegveld te trakteren op een drankje.... Het is ondertussen een uur of 4 s'middags...... Ik zit aan een biertje en (wat ik dan nog niet weet) de mannen staan nog steeds op de berg te wachten! Zie volgende blog-deel; ..... en ondertussen op de berg .............
Uiteindelijk blijkt er geen directe vlucht Turino - Schiphol meer te zijn en moet ik via Munchen vliegen om uiteindelijk 22u45 in Enkhuizen op de bank neer te ploffen.............
Op de vliegvelden, in de vliegtuigen en in de trein ben ik overigens een bezienswaardigheid............. Hele volkstammen staan me vreemd aan te staren....... rare kerel in motorpak waar de vellen bijhangen....... :-)
Schade aan kleding en laarzen
